“Рэалістычна-пазнавальная сутнасць вібрацый”
Публиковалась в газете "Культура" № 48 (1488) 28.11.2020 - 04.12.2020 г.
Гэтымі паэтычнымі радкамі Соф’і Шах вызначыў агульны жывапісны настрой сваёй чарговай персанальнай выставы ў Светлагорскай карціннай галерэі “Традыцыя” імя Германа Пранішнікава гомельскі мастак Алег Курашоў.
Увогуле Алег Курашоў парушае ўяўленне аб гэтым жанры як пераважна жаночым. Менавіта мужчынская смеласць, парывістая хуткасць увасаблення вызначаюць яго нацюрморты. Так, прыклад маці — адной з самых лепшых акварэльных прадстаўніц гэтага жанру Святланы Курашовай — адчуваецца відавочна. Але ж сам Алег піша алейнымі фарбамі менавіта з акварэльнай хуткасцю. Уявіце сабе: дзвюхзальная экспазіцыя твораў амаль уся напісана сёлета! Пры гэтым ён, як мы ўжо заўважылі, ставіць перад сабой самыя складаныя творчыя мэты. Вось толькі некалькі назваў такіх увасабленняў: “Сланечнік на яркім сонцы”, “Адчыняючы акно, я ўбачыў бэз…”, “Зялёны жук завітаў у госці…”, “Радасць веснавога сада”, “Букет для Ганны”, “Бэз на чырвоным фоне”. Пералічваць можна многае.
Але было б памылковым лічыць мастака толькі прыхільнікам нацюрморта. Ёсць на выставе і партрэты, напісаныя з той жа ўласцівай яму эмацыянальнасцю, якая яшчэ больш выяўляе духоўную сутнасць тых, каго ён партрэтуе. Пры размове з ім я пажартаваў, што, мабыць, піша і нацюрморты людзей? “А чаму б і не? — усміхнуўся у адказ. — Чым яны горшыя за кветкі?” І ўвогуле ў час адкрыцця выставы панавала вельмі даверлівае, сапраўды творчае адчуванне таго, што адбываецца сустрэча з сапраўды таленавітым мастаком, які яшчэ здольны на самыя дзёрзкія творчыя задумы. Аб гэтым гаварылі і дырэктар карціннай галерэі Наталля Акімцова, і маці мастака Святлана Курашова, і даўні сябар “Традыцыі” гомельскі жывапісец Андрэй Крылоў… Між іншым, Алега Курашова на Гомельшчыне ведаюць многія і па яго працы ў карціннай галерэі Гаўрыіла Вашчанкі. А гэтая шматгадовая далучанасць да творчасці многіх майстроў жывапісу — таксама выдатнае творчае асяроддзе, якім узбагачаецца ён вельмі адчувальна.
— Выстава ў Светлагорску для мяне вельмі важная яшчэ і тым, што галерэя не толькі па назве — “Традыцыя”. Яна сапраўды спавядае традыцыйны і лепшы сучасны жывапіс. Вось і цяпер у суседніх залах — працы Ганны Сілівончык, а пасля маёй плануецца выстава цудоўнага гомельскага мастака Андрэя Крылова. Пра аўтараў, творы якіх знаходзяцца ў фондах галерэі, я ўжо не кажу. У іх прадстаўлены практычна ўсе лепшыя майстры выяўленчага мастацтва. І не толькі Беларусі.
Калі гаварыць пра сябе, то я сапраўды большасць творчага часу аддаю нацюрморту. Дакладней, нацюрморту з кветкамі. Але займаюся і пейзажамі, і партрэтамі, пішу кампазіцыйныя і нават абстрактныя творы. Чаму кветкі? Вядома ж, гэта ўплыў маёй маці — мастачкі Святланы Курашовай. Вы і самі такое заўважылі. Але яшчэ і таму, што мне цікава натхняцца кветкавай прыгажосцю. Здаецца, у нейкім фільме я пачуў: “Можна ўсё жыццё правесці ў пошуках такой дасканалай кветкі і гэтае жыццё не будзе марным…” Мой бацька ў дзяцінстве вучыў мяне заўважаць прыгажосць паўсюль: маляўнічы захад сонца, грацыёзны паварот ракі, палянку з цэлай гамай каляровых адценняў або пяшчотную кветачку, знойдзеную ля самай дарогі… Нацюрмортам займаюся і буду займацца ў далейшым, але сувязь з натурай у маіх творах паступова змяншаецца. Кветкі ўсё больш проста толькі натхняюць мяне, але не дыктуюць свае ўмовы. Вось і на гэтай выставе вырашыў паказаць некалькі партрэтных прац…
Нават у такіх стрыманых словах творчы характар мастака даволі адчувальны. Алега Курашова заўжды прывабліваюць творы, нібыта ўзнікаючыя самі па сабе. Без асаблівых творчых пакут, лёгка і смела. Гэта акадэмічныя палотны Ю. Пэна, або нават зусім эксперыментальныя — маладых мастакоў, убачаныя на восеньскім салоне. Але абавязковай умовай для яго застаецца ўсё ж непарыўная рэалістычна-пазнавальная сутнасць. Партрэт павінен быць эмацыянальным. Вось на такіх умовах, вызначаных самому сабе, і пачаў свае спробы ў партрэтным жанры. Вядома ж, 18-гадовая праца ў карціннай галерэі Гаўрыіла Вашчанкі паспрыяла знаёмству з творчасцю многіх мастакоў. А гэта — своеасаблівая школа, настаўнікамі якой сталі Гаўрыіл Вашчанка, Зоя Літвінава, Сяргей Цімохаў, Павел Татарнікаў, Аляксандр і Васіль Касцючэнкі, Роберт Ландарскі, Мікалай Казакевіч, Валянціна Ляховіч, Аляксандр Карпан і іншыя.
— Заўжды ёсць чаму павучыцца ў таленавітых людзей, але вучыцца трэба ўласным талентам,— слушна заўважае мой суразмоўца.
Што ж, гэтай выставай у Светлагорску Алег Курашоў засведчыў яскрава, што ўласны талент у яго, безумоўна, ёсць.
Ізяслаў Катляроў
Светлагорск